Kavafis ve Sonbahar

Bir suredir bu Kavafis birakmiyor pesimi; Kent...

Dedin, "Bir başka ülkeye, bir başka denize gideceğim.
Bundan daha iyi bir başka kent bulunur elbet.
Yazgıdır yakama yapışır nereye kalkışsam;
ve yüreğim gömülü bir ceset sanki.
Aklım daha nice kalacak bu çorak ülkede.
Nereye çevirsem gözlerimi, nereye baksam
hayatımın kara yıkıntıları çıkıyor karşıma,
yıllarıma kıydığım, boşa harcadığım."

Yeni ülkeler bulamazsin, başka denizler bulamazsin.
Bu kent peşini bırakmayacak. Aynı sokaklarda dolaşacaksın.
Aynı mahallede yaşlanacaksın;
aynı evlerde kır düşecek saçlarına.
Bu kenttir gidip gideceğin yer. Bir başkasını umma-

Bir gemi yok, bir yol yok sana
Değil mi ki, hayatına kıydın burada, bu küçücük köşede,
ona kıydın demektir bütün dünyada.

Çeviren: Barış Pirhasan, Erdal Alova


Bukres'e sonbahar geldi sevgili gunluk... Hava buz gibi, yagmur, firtina... Neyse ki tasinma bitti, yerlestim bile. Tasinmalar bir yandan yorarken bir yandan da heyecanlandirir ya insani, guzel tarafi bu. Cok yorgunum, ustelik uykusuzum derken bitti iste. Uykusuzluk bir sure daha devam edecek ama olsun. Hep derler ya bebeklerin bir gulusu unutturur butun yorgunluklari diye, gecen gun bizzat yasadim bunu. Yorgunluktan uykusuzluktan bayilmak uzereyken Demir'in bir gulucugu herseyi sildi supurdu, sanki yeniden dogdum.

Evet buraya sonbahar geldi sevgili gunluk, yagmur firtina... Sonbahari severim. Okul gunlerinin uzuuunnn yaz tatillerinde, sonbaharin, okulun hayalini kurardim. Cocuklar okul acilmasin isterken, diger cocuklar gibi tatile, annanesinin yanina, dedesini koyune gidemeyen, Ankara’da uzun suren gunler boyunca evde kitaplariyla oyalanmaya calisan ben, evet okulun ozlemini duyardim iple cekerdim sonbahari... Hala ozluyorum ogrenciligi... En agir final donemi bile “is hayati”na yegmis. En kotu “sinif arkadasligi” bile is dunyasindaki “kaygan zemin”de kurulan iliskilere yegmis.

Cama sessizce carpip yere dogru suzulen damlalara bakiyorum, ogrenciligi, gencligi, Emek Mahallesi’ndeki evimizi aniyorum, gulumsuyorum….